Tussen Sinterklaas en Kerst vond ik in mijn favoriete boekwinkel, het Martyrium, een heerlijke verrassing: Mary Ann in Autumn, een nieuw deel in de reeks Tales of the City van Armistead Maupin. Ik heb de Maupin zo lang mogelijk bewaard. Waarom eigenlijk? Omdat ik eerst andere boeken uit moest lezen? Om het lekkerste snoepje voor het laatst te bewaren? Gisteravond kon ik me niet meer beheersen en ben erin begonnen. Nu probeer ik het een beetje te doseren, zodat ik er lang mee kan doen… De eerst 15 pagina’s stellen niet teleur en smaken absoluut naar meer. Ik heb ook al de eerste passage voorgelezen aan mijn lief, want ik moest lachen. En als je lacht om wat je leest moet je het voorlezen, zodat de ander er ook om kan lachen. Of niet, maar dan weet hij in ieder geval wat zogenaamd grapppig was. In dit geval: ‘… a black Labradoodle, one of a growing number of poodle hybrids (golden doodles, schnoodles, even Saint Berdoodles)…’